ดนตรี / รุ่งฟ้า ลิ้มหัสนัยกุล
อ่านข่าวเมื่อหลายวันก่อน เรื่อง เดอะ โรลลิ่ง สโตนส์ จะเปิดแฟล็กชิป สโตร์แห่งแรกของตัวเองกลางกรุงลอนดอน ในวันที่ 9 กันยายน ที่จะถึงนี้ แล้วก็คิดสะระตะไปเรื่อยว่า มีนักร้อง/นักดนตรี/คนในแวดวงดนตรีคนไหนบ้าง ที่นอกจากทำมาหากินด้วยการทำเพลงขายแล้ว พวกเขาหรือเธอเหล่านี้ มีธุรกิจอื่นๆที่ทำเคียงคู่กันไปอีกมั้ย
ไปรื้อๆ ค้นๆ ดูตามเว็บต่างๆ รวมทั้งลิ้นชักความทรงจำที่เลือนลางไปบ้างแล้ว ก็พบว่ามีมากมายหลายคนทีเดียว ที่จับธุรกิจอื่นๆไปพร้อมกันด้วย มีตั้งแต่ขายชา-กาแฟ, เครื่องดื่มแอลกอฮอล์, เสื้อผ้าสำหรับเด็ก, น้ำหอม และอีกหลายอย่าง แน่นอน-ทำค่ายเพลงเอง แต่มีไม่กี่คนที่ประสบความสำเร็จกลายเป็น “นักธุรกิจ” ที่ทำรายได้มั่นคง ยกตัวอย่างมาให้อ่านกันพอเป็นสังเขปแล้วกัน (เนื่องจากเนื้อที่สัมปทานมีน้อย)
สองพี่น้อง เบนตี้ กับ โจเอล แมดเด้น แห่ง กู๊ด ชาร์ล็อตต์ ทำไลน์เสื้อผ้าของตัวเองชื่อ MADE มาตั้งแต่ปี 2005 ต่อมาเปลี่ยนชื่อเป็น DCMA Collection หลังจากที่ขยับขยายไปถึงเครื่องประดับอื่นๆ รวมทั้งหมวกและเข็มขัด ที่แบรนด์นี้เป็นที่นิยมก็เพราะเหล่าบรรดาเซเลบฯซื้อหาไปใช้ ซึ่งหนึ่งในนั้นคือ ปารีส ฮิลตัน นอกจากนั้นก็ยังได้กลุ่มเป้าหมายชัดเจนคือกลุ่มศิลปินและแฟนเพลงแนวป๊อป/พั้งก์
คานเย เวสต์ หนึ่งในยอดศิลปินฮิป-ฮอปแห่งยุค ที่นอกจากจะทำค่ายเพลงของตัวเองชื่อ กู๊ด มิวสิค แล้ว ก็ยังเขียนหนังสือ (Thank You and You’re Welcome! แล้วก็วางแผนจะทำคาเฟ่กับพ่อในวอชิงตัน ดี.ซี.
ฟาร์เรลล์ วิลเลี่ยมส์ คนนี้สร้างชื่อด้วยการเป็นโปรดิวเซอร์ จากนั้นก็ทำวง เอ็น.อี.อาร์.เนิร์ด. ที่ประสบความสำเร็จอย่างสูง ขณะเดียวกัน เขาก็มีชื่อเสียงทางด้านรสนิยมทางการแต่งกายด้วย จึงไม่น่าแปลกใจที่เขาจะทำเสื้อผ้า Billionaire Boys Club และรองเท้า Ice Cream ออกมาขายสาวก ที่นิยมเสื้อผ้าแนวฟิวชั่น-ร็อค, ฮิป-ฮอป และสเกตบอร์ด
โมบี้ หนุ่มใหญ่สายอิเล็คทรอนิกคนนี้มีหัวคิดทางการค้ามานานแล้วตั้งแต่ทำเพลง แต่ถ้าพูดถึงธุรกิจอื่น เขากับแฟนสาวเปิดร้านสำหรับเหล่ามังสวิรัติชน (ตามเจ้าของ) ชื่อ TeaNY ในย่านโลเวอร์ อีสต์ ไซด์ของเมืองแมนฮัตตันตั้งแต่ปี 2002 ไว้เป็นแหล่งพบปะสังสรรค์ของชาวนิวยอร์ค ปัจจุบัน ร้านนี้มีชามากกว่า 100 ชนิดให้เลือก พร้อมกันนั้นก็มีให้สั่งขายออนไลน์ รวมถึงการผลิตชาเย็นแบบขวดร่วมกับ ไวท์ ไนท์ เบเวอเรจส์ ด้วย
เด็กซเตอร์ ฮอลแลนด์ นักร้องนำวงพังก์ ดิ ออฟฟ์สปริง คนนี้ทำทั้งค่ายเพลง-ไม่แปลก แต่ที่แปลกคือการผลิตซอสเผ็ดชื่อ Gringo Bandito ออกขายตามร้านค้าทั่วแคลิฟอร์เนียและออนไลน์
โบโน แค่ทำอัลบั้มและออกทัวร์ก็นับเงินไม่หวาดไม่ไหวแล้ว แต่นักร้องนำ ยูทู ก็ยังจับธุรกิจโรงแรมกับ ดิ เอดจ์ เพื่อนร่วมวง พวกเขาซื้อโรงแรมสองดาวในดับลินชื่อ เดอะ คลาเรนซ์ เมื่อปี 1992 ปรับปรุงจนกลายเป็นโรงแรมหรูหราห้าดาว นอกจากนั้นยังลงทุนในอสังหาริมทรัพย์และบริษัทสื่อร่วมกับนักธุรกิจหลายคนในอเมริกา และทำแบรนด์เสื้อผ้าตัวเองในปี 2005 ที่หารายได้เพื่อช่วยเหลือชาวแอฟริกาที่ยากจนข้นแค้น
เดวิด โบวี่ ตำนานผู้ล่วงลับคนนี้คิดล้ำไปไกลมากเมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่ เขาก่อตั้งบริษัทเทคโนโลยีและผู้ให้บริการอินเตอร์เน็ตมาตั้งแต่ปลายทศวรรษ 1990 ทำให้เขาเป็นนักดนตรีคนแรกๆที่รู้ดีถึงพลังอำนาจของโลกออนไลน์
บียอนเซ่ เจ้าของแบรนด์เสื้อผ้า House of Deréon ที่ก่อตั้งเมื่อปี 2004 โดยใช้ตัวเองเป็นพรีเซนเตอร์นำเสนอสินค้าเองในรายการทอล์คโขว์ต่างๆและในเอ็มวีของตัวเอง
ลูดาคริส มีดีกรีเป็นบัณฑิตสายธุรกิจจากมหาวิทยาลัย จอร์เจีย สเตท นอกจากทำค่ายเพลงเอง เขายังเป็นเจ้าของร้านอาหารอีกหลายแห่ง
ดร.เดร เพราะไม่ชอบใจแนวทางของค่ายเพลงที่เขาสังกัด ในปี 1995 ก็เลยทำค่ายเพลง อาฟเตอร์แมธ เอนเทอร์เทนเมนท์ ของตัวเองเสียเลย ประสบความสำเร็จกับการปลุกปั้นศิลปินอย่าง เอมิเน็ม และ 50 เซ็นต์ และมีแผนจะทำบริษัทหนังชื่อ ครูเชียล ฟิล์ม แล้วยังร่วม “พัฒนาปรับปรุงและวางแผนการตลาด” ให้กับ ดริงค์ส อเมริกา
เจนนิเฟอร์ โลเปซ ทำเสื้อผ้าขายแฟนคลับมาตั้งแต่ปี 2003 มีทุกอย่างตั้งแต่กางเกงยีนส์ไปจนถึงชุดชั้นในและถุงมือ จากนั้นก็ขยายไปทำเครื่องประดับ, น้ำหอม และเสื้อผ้าเด็ก
เจอร์เมน ดูพรี มีชื่อเสียงในฐานะโปรดิวเซอร์ตั้งแต่วัยรุ่น เขาทำธุรกิจหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นค่ายเพลง โซ โซ เดฟ เรคอร์ดิ้งส์, โซ โซ เดฟ สปอร์ทส์ และโรงกลั่นว้อดกา
ปีเตอร์ เวนท์ซ มือเบสวง ฟอลล์ เอ๊าท์ บอย ที่ทำค่ายเพลงเอง (ดีเคย์เดนซ์ เรคอร์ดส์), ทำบริษัทผลิตเสื้อผ้า (แคลนเดสทีน อินดัสทรี่ส์) ได้รับความนิยมสูงในหมู่คนฟังเพลงอีโม/พังก์ แล้วเขายังเป็นนักเขียน (The Boy With The Thorn In His Side) เปิดบาร์ในแมนฮัตตันชื่อ Angels & Kings และมีแผนจะเขียนหนังสือเล่มใหม่กับเปิดร้านทำผมในอนาคต!
50 เซ็นต์ เจ้าของบริษัทผลิตเสื้อผ้าชื่อ G-Unit (ซึ่งเป็นค่ายเพลงด้วย) ที่ยังจับมือกับ รีบอค ในการทำรองเท้าผ้าใบ ขณะเดียวกันก็ทำเครื่องดื่มบำรุงกำลังชื่อ Formula 50.”
เจย์-ซี ทำมาค้าขึ้นทั้งเรื่องเพลงและธุรกิจอื่นอย่างเป็นผู้ถือสิทธิ์ขายวอดก้าสัญชาติสก็อตชื่อ Armalade รวมทั้ง แบรนด์เสื้อผ้า Roc-A-Wear และเป็นหุ้นส่วนสโมสรบาสเกตบอล นิวเจอร์ซี่ย์ เน็ทส์
ดิ๊ดดี้ ว่ากันว่าไม่มีอะไรที่ ฌอน โคมบ์ส หรือ พัฟฟ์ แด๊ดดี้ หรือ พี ดิ๊ดดี้ หรือ ดิ๊ดดี้ ทำไม่ได้ เพราะตั้งแต่ยังเรียนธุรกิจในมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด เขาก็ชอบที่จะทำงานหาเงินมากกว่าเรียนหนังสือ นอกจากทำงานเพลง ธุรกิจในมือเขาครอบคลุมทั้งเครื่องแต่งกาย, น้ำหอม, บริษัทโฆษณา, วอดก้า, ร้านอาหาร และแสดงหนัง
September 05, 2020 at 12:10AM
https://ift.tt/2GxenLe
ไม่ได้ขายแค่เพลง - สยามรัฐ
https://ift.tt/2AaMG8j
No comments:
Post a Comment